Το μεγάλο θέμα αυτού του αιώνα ήταν «το γλωσσικό ζήτημα": τι είδους του λόγου του ελληνικού λαού σήμερα, θα πρέπει να χρησιμοποιούν. Υπήρξε ένα φάσμα της ακραίας αττικιστές (το οποίο, μόνο λίγο πιο μέτρια μορφή εμφανίζεται ως μια φορά-επίσημη kaqareuousa, ή "καθαρισμού" γλώσσα) σε ακραίες δημοτικιστές (όπως το κλασικά-αγάπης Καζαντζάκης, συγγραφέας του Ζορμπά το ελληνικό και όπως, του οποίου η Οδύσσεια: A Modern Sequel είναι ένα "επικό" γραμμένο σε ένα στυλ έτσι ο εγκέφαλός-strainingly δημοτική ότι ορισμένες εκδόσεις έχουν τυπωθεί με ένα αρκετά μεγάλο γλωσσάριο, έτσι ώστε οι απλοί Έλληνες κατοίκους των πόλεων θα μπορούσαν να το διαβάσετε). Τελικά, οι άνθρωποι εγκαταστάθηκαν σε kaqomiloumenh ως πρότυπο του λόγου. Πρόκειται ουσιαστικά για τη δημοτική, με ό, τι αρχαϊσμούς τα χρόνια της kaqareuousa έχουν γίνει γενικά και εκ νέου πολιτογραφηθεί. Είναι, επίσης, (με μεγάλη μου χαρά) συντριπτικά Έψιλον στη παραγωγή, ενώ υπάρχει νεολογισμών για τους περισσότερους όλες τις πτυχές της σύγχρονης κοινωνίας.